اَلذِّكرُ يونِسُ اللُّبَّ وَ يُنيرُ القَلبَ و َيَستَنزِلُ الرَّحمَةَ؛
ياد خدا عقل را آرامش مى دهد، دل را روشن مى كند و رحمت او را فرود مى آورد.
معبود من!
اگر من شایستگی دریافت رحمت تو را ندارم
از تو سزاوار است که با گشایش پهناورت بر من ببخشایی
معبود من!
تو هر آنچه که سزاوار است می گویی
و مرا در عفو و چشم پوشی خود غرق می کنی.
ما بندگان عاجزتر و ناتوان تر از آنیم كه شایسته رحمت الهی باشیم
روی پـــــرده ی کعــبه ؛
این آیه حک شده اســت :
نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُــورُ الرَّحِـــيمُ
و مـــن . . .
هنــــوز و تا همیشــه
به همین یک آیــه دلخــوشــــم :
" بندگانم را آگاه کن که من بخشنده‌ی مهــــربانم ! "
یاد خدا